Vanuit de hoogte van Yenanyaung kijk je uit op de machtige Irrawaddystroom. De eigenaar is een Birmees met Duits-Amerikaanse roots, die na de dood van zijn vrouw teruggekeerd is naar Myanmar.
Na aankomst wandelden we naar beneden naar het dorp en reden een stukje achterop een brommer. Daarna stapten we samen met 2 lokale vissersjongens in een boot. We genoten met volle teugen toen de boot stroomopwaarts voer langs de oever, die magisch oogde in het avondlicht. Een half uur later werden de netten uitgeworpen terwijl de boot geruisloos stroomafwaarts voer. Dan komt het erop aan geduldig en stil te zijn (kanalay! – wacht!)
Onze westerse maatschappij staat nooit stil en we zijn het niet gewend om geduldig te wachten. De vredige rivier en de ritmische bewegingen van de visser kunnen een rustgevend, bijna hypnotisch effect hebben, waardoor, zelfs tijdens het wachten, de tijd lijkt te vliegen. We verstonden elkaar niet, dat was ook niet nodig, het was zo onvergetelijk.
De dag nadien reden we terug naar Bagan, achterop een brommer en langs kleine wegen waar geen auto’s langs komen en dus ook geen toeristen. We zien 13de -eeuwse tempels, monniken en kloosters waar nooit een buitenlander komt. Ergens onderweg bij een tempel is er een ceremonie aan de gang waar mensen van heinde en ver naartoe zijn gekomen. De aanwezigen maken foto’s van ons: ze zagn nooit eerder een buitenlander.
Aantal toeristen tegengekomen onderweg: zero.