Onze wens om ‘dieper in Borneo’ door te dringen, en om daar nieuwe programma’s voor Jalan te ontwikkelen, hangt ook samen met de machtige, 920 km lange Mahakamrivier. Deze rivier met haar talloze bijrivieren stroomt van de hoge toppen van centraal Borneo naar de stad Samarinda in Oost-Kalimantan. 523 km is bevaarbaar. Het is de levensader van deze regio.
Bij aankomst aan de Mahakamrivier scheepten we in op een eenvoudige maar leuke huisboot. Het avontuur op de rivier, die breder was dan we hadden verwacht, kon beginnen! De gevarieerde eerste maaltijden die op de boot werden voorgeschoteld, beloofden het beste voor de komende dagen.
De boot zette tegen valavond koers richting Muara Muntai, waar we de volgende dag aan land zouden gaan in het hart van Oost-Kalimantan, bij de zogenaamde Mahakam-meren. Het kleurrijke stadje Muara Muntai, een dorp op palen waar alle soorten boten thuis zijn, ontving ons met meer enthousiasme dan we hadden gehoopt. De regio had vroeger een slechte naam omdat de mensen het niet voor vreemdelingen hadden. Geen spoor meer hiervan!
Bij het kerkhof kwamen we onder meer te weten dat lijken van de overledenen vaak moesten opgegraven en opnieuw begraven worden omdat de graven door het water werden weggespoeld.
Na een wandeling in het dorp stapten we in een prauw waarmee we eerst het uitgestrekte Jempangmeer overstaken. Onderweg konden we verschillende vogels spotten, waaronder maraboes, ijsvogels en reigers. We zagen ook hoe vissers hun netten spanden rond groene eilandjes in het meer om vissen te lokken. We voeren naar een weelderig begroeid moerasgebied waar onze boot niet altijd vlot door kon: spannend! Hier konden we naast veel insecten ook neusapen, een python, verschillende soorten vlinders, leguanen, een slang en de onvermijdelijke makaken zien.
Het volgende dorp dat we bezochten tijdens deze spannende boottocht was Mancong. De ontvangst van de bewoners begon met een dans van de vrouwen, gevolgd door die van de kinderen. Daarna werd ook een rijstdans opgevoerd, die traditioneel wordt opgevoerd bij de oogst van de rijst. Vervolgens voerde ook de sjamaan een spectaculaire dans op, en konden we zelf eens proberen een blaaspijp te hanteren.
Het was allemaal erg spectaculair, maar we vonden het wel jammer dat het mooie Dayakhuis niet meer bewoond was. Diezelfde avond nog bespraken we met onze gids hoe we de volgende dag een bewoond Dayakhuis zouden gaan zoeken. Wordt vervolgd…